Τί ἄλλαξε στήν Ἐκκλησία τῆς Κ.Δ. μέ τήν Πεντηκοστή; Τοῦ π. Ἰωάννη Ρωμανίδη Ὁ Χριστός, μετά τήν Ἀνάληψή Του στούς οὐρανούς, σύμφωνα μέ τήν βεβαίωσή Του, ἔστειλε, τήν πεντηκοστή ἡμέρα ἀπό τήν Ἀνάστασή Του καί τήν δεκάτη ἀπό τήν Ἀνάληψή Του, τό Ἅγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖο ἐκπορεύεται ἀπό τόν Πατέρα. Ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός εἶχε προαναγγείλει στούς Μαθητές τήν Ἀποστολή τοῦ Ἁγίου Πνεύματος:
«Καί ἐγώ ἐρωτήσω τόν πατέρα καί ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμίν, ἴνα μένη μεθ’ ὑμῶν εἰς τόν αἰώνα, τό Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὅ ὁ κόσμος οὐ δύναται λαβεῖν, ὅτι οὐ θεωρεῖ αὐτό οὐδέ γινώσκει αὐτό· ὑμεῖς δέ γινώσκετε αὐτό, ὅτι παρ’ ὑμίν μένει καί ἐν ὑμίν ἔσται» (Ἰω. Ἰδ’, 16-17). Καί ἀμέσως μετά εἶπε: «ὁ δέ παράκλητος, τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ὅ πέμψει ὁ πατήρ ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖνος ὑμᾶς διδάξει πάντα καί ὑπομνήσει ὑμᾶς πάντα ἅ εἶπαν ὑμίν» (Ἰωάννης Ἰδ’, 26). Καί μετά εἶπε: «συμφέρει ὑμίν ἴνα ἐγώ ἀπέλθω. Ἐάν γάρ ἐγώ μή ἀπέλθω, ὁ παράκλητος οὐκ ἐλεύσεται πρός ὑμᾶς· ἄν δέ πορευθῶ, πέμψω αὐτόν πρός ὑμᾶς» (Ἰωάννης ἴς’, 7). Ἡ ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στούς Μαθητές ἔγινε τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς (Πράξεις β΄, 1-13). Σημαντική θέση στήν ζωή τῶν Ἀποστόλων εἶχε ἡ Πεντηκοστή. Ἀφοῦ εἶχαν προηγουμένως περάσει ἀπό τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς καί τόν φωτισμό -πράγμα πού ὑπῆρχε καί στήν…Παλαιά Διαθήκη, στούς Προφῆτες καί δικαίους- ἔπειτα εἶδαν τόν Ἀναστάντα Χριστό καί τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἔγιναν μέλη τοῦ ἀναστημένου Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Αὐτό ἔχει ἰδιαίτερη σημασία, γιατί ἔπρεπε κάθε Ἀπόστολος νά ἔχει μέσα τοῦ τόν ἀναστάντα Χριστό. Κατά τήν Πεντηκοστή, τό Ἅγιον Πνεῦμα κατέστησε τούς Μαθητές μέλη τοῦ θεανθρωπίνου Σώματος τοῦ Χριστοῦ· ἔτσι, ἐνῶ στήν Μεταμόρφωση τό Φῶς ἐνεργοῦσε στούς τρεῖς Μαθητές ἔσωθεν, διά τῆς Θεώσεως, ἀλλά τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἔξω ἀπό αὐτούς, στήν Πεντηκοστή οἱ Μαθητές ἑνώνονται μέ τόν Χριστό, γίνονται μέλη τοῦ θεανθρωπίνου Σώματος καί ὡς μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ μετέχουν τοῦ ἀκτίστου Φωτός. Αὐτή ἡ διαφορά ὑπάρχει καί μεταξύ Παλαιᾶς Διαθήκης καί Πεντηκοστῆς. «Ὅσοι πρό τῆς ἀναλήψεως εἶδαν τήν δόξα τοῦ Χριστοῦ, τήν εἶδαν διπλῶς. Ἀπό τό ἕνα μέρος σκεπάσθηκαν ἀπό τήν νεφέλη, διότι “ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς” (Ψαλμοί λέ΄ 10), σκεπάσθηκαν ἀπό τήν φωτεινή νεφέλη καί, εὑρεθέντες μέσα στό Φῶς τό ἄκτιστο, βλέπουν ἄκτιστο Φῶς, ἀλλ’ ἐπίσης καί ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ εἶναι πηγή τοῦ Φωτός, ὅπως εἶναι ἡ Μεταμόρφωση. Ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ εἶναι πηγή τοῦ Φωτός, τό ὁποῖο ὅμως Φῶς εἶδαν οἱ Ἀπόστολοι, ἐφ’ ὅσον εὑρίσκονται μέσα στό Φῶς, ὡς Θεούμενοι. Δηλαδή, “ἐν τῷ φωτί σου ὀψόμεθα φῶς”. Ἀφοῦ βρίσκονται μέσα στό Φῶς, (αὐτό) μαρτυρεῖ ὅτι σκεπάσθηκαν ἀπό τήν φωτεινή νεφέλη καί εἶδαν καί τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ, ὡς πηγή Φωτός. Ἔσωθεν ἔλαμπε τό Φῶς, ἀλλ’ ἐκ τοῦ σώματος, ὅμως, ἔξωθεν. Ἔσωθεν ἔλαμπε τό Φῶς, ἀλλά τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ ἦταν ἔξωθεν, πού ἐξέπεμπε Φῶς, τό ἴδιο Φῶς. Μέ τήν Πεντηκοστή, ὅμως, τό Φῶς ἐκπέμπει ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ “ἔσωθεν πλέον”. Ὅποτε, δέν ὑπάρχει ἐμπειρία τοῦ Φωτός ἔξωθεν, χωρίς νά ὑπάρχει καί ἐμπειρία τοῦ Χριστοῦ ἔσωθεν. Τό ἕνα εἶναι ἀλληλένδετο πλέον μέ τό ἄλλο. Δηλαδή εἶναι πλέον τό ἴδιο μέ τό ἄλλο». «Γιατί ἦταν ἀνάγκη νά γίνει ἡ Ἀνάληψη καί νά κατέβη τό Πνεῦμα τό Ἅγιον δηλαδή, γιά ποιό σκοπό; Γιατί λέμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἱδρύθηκε τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς; Ἡ Ἐκκλησία δέν ἱδρύθηκε τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς. Ἡ Ἐκκλησία ἱδρύθηκε ἀπό τόν καιρό πού ὁ Θεός κάλεσε τόν Ἀβραάμ καί τούς Πατριάρχες καί τούς Προφῆτες[*]. Ἀπό τότε ἱδρύθηκε ἡ Ἐκκλησία. Ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει στήν Παλαιά Διαθήκη. Ἡ Ἐκκλησία ὑπῆρχε στόν Ἅδη. Ἀλλά, γίνεται μία διαμόρφωση τῆς Ἐκκλησίας ἐδῶ, δηλαδή ἱδρύεται Ἐκκλησία, ὑπό τήν ἔννοια ὅτι ἱδρύεται Ἐκκλησία ὡς Σῶμα Χριστοῦ πλέον». Αὐτό τό σημεῖο εἶναι σημαντικό, γιατί δείχνει ὅτι ἡ Πεντηκοστή εἶναι ἡ γενέθλια ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας ὡς Σώματος τοῦ Χριστοῦ καί ἀκόμη, ὅσοι ἑνώνονται μέ τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ὑπερβαίνουν τόν θάνατο. «Στήν Παλαιά Διαθήκη ὑπάρχει καί καταλλαγή, καί φίλος του Θεοῦ καί θέωση. Τά πάντα ὑπάρχουν στήν Παλαιά Διαθήκη, μέ τήν διαφορά ὅτι δέν ὑπάρχει Πεντηκοστή. Διότι ὑπάρχει Ἐκκλησία στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀλλά ὑπό τό κράτος τοῦ θανάτου. Πεντηκοστή τί εἶναι; Ἡ ἀποκάλυψη πάσης της ἀληθείας. Τότε ἡ Ἐκκλησία γίνεται τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, γι’ αὐτό καί γιορτάζουμε τό γενέθλιό της Ἐκκλησίας, τῆς ἀναστημένης ἐν Χριστῷ, τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς». «Τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἔρχεται ὁ Χριστός ἐν Ἁγίω Πνεύματι. Ὅπως οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ εἶναι παροῦσες στόν κόσμο, καί ἐκεῖνος πού ἔχει κοινωνία τῆς ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ καταλαβαίνει ὅτι ὁ Θεός μέσα στίς ἐνέργειές Του μερίζεται ἀμερίστως καί πολλαπλασιάζεται ἀπολλαπλασιάστως, δηλαδή, ἔτσι ὁ καθένας πού ἔχει κοινωνία μέ τόν Θεό, δέν ἔχει ἕνα κομμάτι τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός ὅλος εἶναι παρών σέ κάθε ἄνθρωπο καί εἶναι πανταχοῦ παρών σ’ ὅλον τόν κόσμο. Καί μέ τήν Πεντηκοστή ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ, πλέον, ἐπανέρχεται στήν Ἐκκλησία καί εἶναι ἡμέρα τῆς ἱδρύσεως τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἡ ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ τώρα μερίζεται ἀμερίστως καί ὁλόκληρος ὁ Χριστός, μέ τήν ἀνθρώπινή Του φύση, βρίσκεται σέ κάθε πιστό. Καί αὐτή εἶναι ἡ Ἐκκλησία, πού ὁ κάθε πιστός εἶναι ναός, ὄχι μόνο ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἀλλά καί Σῶμα Χριστοῦ, ἔχοντας μέσα τοῦ ὁλόκληρο τόν Χριστό δηλαδή. Καί εἶναι ὁ καινούριος τρόπος παρουσίας τῆς ἀνθρώπινης φύσεως τοῦ Χριστοῦ μέσα στόν κόσμο. Γι’ αὐτό καί θεωρεῖται καί ἡ ἡμέρα ἱδρύσεως τῆς Ἐκκλησίας ἡ Πεντηκοστή. Σέ αὐτή τήν ἐμπειρία τῆς Πεντηκοστῆς μετέχουν ὅλοι ὅσοι φθάνουν στήν θέωση. Καί ἔχουμε παραδείγματα στήν ἴδια τήν Ἁγία Γραφή, ὅλοι ὅσοι εἶδαν τόν Χριστό μετά τήν Ἀνάσταση καί αὐτοί πού εἶδαν τόν Χριστό μετά τήν Πεντηκοστή, μέχρι σήμερα». Ἡ Πεντηκοστή λέγεται «τελευταία ἑορτή», γιατί εἶναι ἡ τελευταία φάση τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Χριστοῦ. Τώρα γίνεται μεγάλη ἀλλαγή, γιατί ὁ θεούμενος ἑνώνεται ἐν Ἁγίω Πνεύματι μέ τόν Θεάνθρωπο Χριστό. «Ἡ τελευταία φάση, ἡ ἀποτελεσματική, ἦταν ἡ Πεντηκοστή. Ἐκεῖ ἔγινε ἡ μεγάλη ἀλλαγή. Διότι, ἐνῶ κατοικοῦσε τό Πνεῦμα στούς Προφῆτες, διότι εἶχαν Πνεῦμα Θεοῦ οἱ Προφῆτες καί νοερά εὐχή καί θέωση κλπ., ἀπό τήν Πεντηκοστή καί ἐντεῦθεν αὐτή ἡ κατοίκηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μέσα στόν θεόπνευστο γίνεται καί μέ τήν ἀνθρώπινη φύση τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό εἶναι Σῶμα Χριστοῦ τώρα ἡ Ἐκκλησία. Δηλαδή ἔγινε ἡ Ἐκκλησία τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς Σῶμα Χριστοῦ. Καί ὁ Χριστός, ὡς ἄνθρωπος, κατοικεῖ μέσα στόν ἄνθρωπο πλέον. Αὐτή εἶναι ἡ μόνιμη μέθεξη, πλέον, στήν δόξα τοῦ Θεοῦ. Διότι ἔχουμε τώρα μόνιμη θέωση καί ὄχι μία προσωρινή θέωση, ὅπως εἶχαν οἱ Προφῆτες πού ἔφθασαν στήν θέωση καί μετά εἶναι ἡ δόξα ἡ καταργουμένη, δηλαδή, καί πεθαίνανε. Τώρα ὅσοι φθάνουν στήν θέωση δέν πεθαίνουν. Αὐτή εἶναι ἡ διαφορά. Εἶναι ἡ διαφορά καί “Πεντηκοστιανής” ἐμπειρίας πού ἡ Ἐκκλησία γίνεται Σῶμα Χριστοῦ τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς· ἄλλα εἶναι καί ἡ μονιμοποίηση -ὄχι τῶν δημοσίων ὑπαλλήλων- ἀλλά τῶν θεουμένων». * Σημείωση: Λόγω του ὅτι αὐτά τά κείμενα ἔχουν καταγραφεῖ ἀπό προφορικές παραδόσεις μαθημάτων τοῦ π. Ι. Ρωμανίδη, εἶναι προφανές ὅτι ἐδῶ ἔχουμε μία κακή διατύπωση πού δέν τήν ἐννοεῖ ἐπί λέξει. Σε ἄλλες τοῦ ὁμιλίες ὁ π. Ἰωάννης, σαφῶς ἀναλύει σωστά τήν ἀρχή τῆς Ἐκκλησίας ὡς “ἄκτιστη” καί προανθρώπινη. Ἐδῶ λοιπόν προφανῶς ἐννοεῖ ὅτι ἤδη στήν ἐποχή τοῦ Ἀβραάμ εἴχαμε Ἐκκλησία, καί ὄχι ὅτι τότε ἱδρύθηκε ἡ Ἐκκλησία, ὅπως ἀκούστηκε στήν παράδοση. Πηγή: http://agiosgeorgiosavras.blogspot.com
