Η ιστορία του μπακαλιάρου, φίλοι μου, χάνεται βαθιά στο χρόνο. Ο θρύλος λέει ότι οι Βίκινγκς, κυνηγώντας τους μπακαλιάρους, έφτασαν ως την άκρη της θάλασσας και έτσι ανακάλυψαν κατά λάθος τον Νέο Κόσμο.Αυτοί που πρωτοπάστωσαν τον μπακαλιάρο ήταν οι Βάσκοι ψαράδες, οι οποίοι ήθελαν να εξασφαλίσουν τροφή για τα μακρινά τους ταξίδια στον άγριο Βόρειο Ατλαντικό.Τον μπακαλιάρο στην Ελληνική αγορά τον έφεραν οι Άγγλοι. Έστελναν τεράστιες ποσότητες μπακαλιάρου και τον αντάλλασσαν με κορινθιακή σταφίδα.Παραδοσιακά ο μπακαλιάρος ή το «ψάρι του φτωχού», συνδέεται με τη γιορτή του Ευαγγελισμού και την εθνική μας επέτειο. Τούτη τη μέρα τρώμε ψάρι μιας και οι αυστηροί κανόνες της σαρακοστιανής νηστείας το επιτρέπουν.Προσωπικά όμως τον έχω συνδέσει με τη γιορτή του Αγίου Νικολάου και τη θεία μου τη Μάχη. Πριν από αρκετά χρόνια, κάθε Δροσοπηγιώτικη οικογένεια είχε τον προστάτη άγιο της.Ανήμερα της γιορτής του αγίου, το σπίτι είχε γιορτή μεγάλη. Η νοικοκυρά μαγείρευε τα καλύτερα και καλούσε φίλους και συγγενείς σε γιορταστικό τραπέζι.Η οικογένεια της θείας Μάχης, είχε προστάτη τον άγιο Νικόλαο η γιορτή του οποίου έπεφτε μέσα στη νηστεία των Χριστουγέννων. Το τραπέζι της λοιπόν δεν περιελάμβανε κρέας αλλά μπακαλιάρο, μαγειρεμένο με διάφορους τρόπους, στον φούρνο της μεγάλης σιδερένιας ξυλόσομπας.Καταπληκτική μαγείρισσα η θεία Μάχη! Είτε μαγείρευε τον μπακαλιάρο στον ταβά με ρύζι και μυρωδικά, είτε ροδοτηγανισμένο με αλεύρι ή πηχτό χυλό, συνοδευμένο με σκορδαλιά, ήταν πάντα πεντανόστιμος και τα πιάτα άδειαζαν στο πι και φι. Δεν έμενε ψίχουλο!Ο μπακαλιάρος (ή αλλιώς βακαλάος) είναι ένα ψάρι πολύτιμο μιας και προμηθεύει τον οργανισμό μας με τα Ω-3 λιπαρά. Είναι επίσης και πολύ καλή πηγή βιταμίνης Β6, η οποία δημιουργεί τη μεγαλύτερη ασπίδα εναντίον της αθηροσκλήρωσης και κατά συνέπεια των καρδιακών παθήσεων.Χαρακτηριστικό είναι ότι, σε κοινωνίες οι οποίες καταναλώνουν σημαντικές ποσότητες βακαλάου, τα ποσοστά οστεοαρθρίτιδας και ρευματοειδούς αρθρίτιδας είναι πολύ μικρότερα από άλλες, που το ψάρι δεν βρίσκεται συχνά στο τραπέζι τους…Σήμερα σας προτείνω τη συνταγή της θείας Μάχης, για μπακαλιάρο τηγανητό με κουρκούτι και σκορδαλιά. Για τον μπακαλιάρο στον ταβά με ρύζι, σας υπόσχομαι ότι θα γράψω μια άλλη φορά.
– μπακαλιάρος
– αλεύρι
– κουρκούτιΓια τη σκορδαλιά:– πατάτες
– αλάτι
– σκόρδο τριμμένο ή λιωμένο
– χυμός λεμονιού
– ξύδι
– ελαιόλαδο
– το ασπράδι από 1 αυγό
Σκορδαλιά:Βράστε τις πατάτες καθαρισμένες. Βάλτε τις ζεστές σε ένα μπολ με λίγο από το νερό τους. Πατήστε τις με ένα πηρούνι και στη συνέχεια χτυπήστε τις με το μίξερ…Ρίξτε καθώς χτυπάτε αλάτι, σκόρδο λιωμένο, χυμό λεμονιού, ξύδι, λάδι και στο τέλος το ασπράδι ενός αυγού. Συνεχίστε το χτύπημα για ένα δύο λεπτά ακόμα και η σκορδαλιά είναι έτοιμη…Αν θέλετε τη σκορδαλιά σας πιο ρευστή, κρατήστε λίγο από το νερό που βράσατε τις πατάτες και προσθέστε όσο χρειαστεί για να πετύχετε τη σκορδαλιά όπως ακριβώς τη θέλετε.Τηγάνισμα:Βάζουμε τα κομμάτια του μπακαλιάρου από την προηγούμενη το μεσημέρι να μουλιάζουν σε μια λεκάνη με μπόλικο κρύο νερό και το αλλάζουμε κατά διαστήματα, έως ότου ο μπακαλιάρος ξαρμυρίσει τελείως.Τον κόβουμε σε κομμάτια στο μέγεθος που μας αρέσει…Βουτάμε τα κομμάτια πρώτα σε αλεύρι και μετά στο κουρκούτι και τα αφήνουμε στο ψυγείο για τρεις ώρες.Για το κουρκούτι:
Πως θα το φτιάξετε:Σε ένα μπολ, βάλτε το αλεύρι, το μπέικιν πάουντερ, το αλάτι, τη ζάχαρη και ανακατέψτε με ένα κουτάλι ή με το σύρμα.Προσθέστε τη μπύρα και συνεχίστε το ανακάτεμα μέχρι να πετύχετε ένα αραιό κουρκούτι χωρίς γρομπαλάκια. Στο τέλος ρίξτε μέσα και τα δύο παγάκια.Βάλτε το κουρκούτι για λίγο στο ψυγείο να γίνει δροσερό…Βάζουμε στο τηγάνι μπόλικο ελαιόλαδο και το αφήνουμε να κάψει. Παίρνουμε τα κομμάτια που έχουμε βουτήξει στον χυλό και τα τηγανίζουμε.Αφού ροδίσουν και από τις δύο πλευρές βγάλτε τα και αφήστε τα σε απορροφητικό χαρτί…Καλή Επιτυχία, φίλες μου μέχρι το επόμενο ραντεβού προσέχετε τον εαυτό σας . «Μια καλή άσκηση για την καρδιά…», έλεγε η γιαγιά Αθηνά, «…είναι να σκύψεις και να βοηθήσεις κάποιον να σηκωθεί…». Και υπάρχουν τόσοι πολλοί γύρω μας που έχουν ανάγκη τη βοήθειά μας!
